Saying goodbye and 6 days Safari!

Begonnen aan mijn allerlaatste week als vrijwilligster. Maandag en dinsdag is er niet veel bijzonders gebeurd daar.
Woensdag was het Alicia's laatste dag :(. ’s-Morgens zijn we naar de day care gegaan. Daar heb ik de baby's weer geholpen. Het was leuk omdat ze je begonnen te kennen en het spelen ging goed. Ze huilden nu amper nog. Het was een goed begin van mijn dag. ’s- Middags bij de meiden was er een andere groep vrijwilligers gekomen om met de meiden activiteiten te doen. Het begon met een groepsgesprek over positieve en negatieve punten over jezelf. De groep vrijwilligers begonnen eerst, vervolgens Alicia en ik en daarna sommige meiden. Niet alle meiden durfden dat te zeggen. Daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen. Het kan soms best persoonlijk zijn. Daarna hadden ze een spel bedacht en werd de groep in 2en gesplitst en gingen ze per groep een kerstboom versieren. Na een hoop gezelligheid en veel lachen hebben we afscheid van de vrijwilligers genomen en toen was het ook tijd voor het afscheid van Alicia. We hadden alle meiden inclusief de werknemers bij elkaar geroepen in de eetzaal. Alicia had een Zuid-Afrikaanse vlag gemaakt en daar een tekst opgeschreven. Toen ze het wilde voorlezen begon ze te huilen en ging het niet meer. Dus had ze gevraagd of ik het wilde voorlezen. De eerste 2 zinnen gingen goed, alleen daarna kreeg ik ook de tranen in mijn ogen en was het wat moeilijker om te doen. Maar uiteindelijk is het ons samen gelukt. We hadden samen ook wat cadeaus voor de kinderen meegenomen (speciale elastieken voor je haar die ze graag wilden hebben, spullen voor het nieuwe schooljaar en spullen om buiten mee te spelen) en die hebben we ze gegeven. Daarna hebben sommige meiden ons bedankt en ook de werknemers. Als afsluiter hadden we ook nog wat chips en koekjes voor ze meegenomen. ’s-Avonds heb ik thuis afscheid genomen van Alicia. Aangezien we allebei niet echt afscheid van elkaar wilden nemen, hebben we ervan gemaakt dat het een 'see you soon' was. En ik hoop ook echt dat we elkaar nog eens kunnen zien. Na het afscheid is ze naar het vliegveld vertrokken en ben ik naar bed gegaan aangezien ik donderdag weer moest werken. In de morgen bij de child care hadden ze een graduation voor de 'oudere kinderen' die naar de basisschool gaan. Het was leuk om te zien. Ze hadden liedjes gezongen en werden een voor een naar voren geroepen en kregen een soort 'diploma'. Daarna ben ik nog even in alle klassen geweest en heb ik afscheid van ze genomen. Ze waren erg blij dat ik dit voor hen had gedaan. Het gaf me wel een voldaan gevoel. ’s-Middags bij de meiden hebben we niet veel gedaan. Samen lekker buiten gespeeld en wat spelletjes gespeeld.

Vrijdag was dan mijn allerlaatste dag als vrijwilligster na 12 weken. Toen ik de meiden ophaalde van school gaven ze me 1 voor 1 een knuffel. Je zag aan ze dat ze niet blij waren dat het mijn laatste dag was. Aangekomen bij het huis was er een andere groep vrijwilligers bezig met het schilderen van de muren en buiten stond een springkussen voor ze klaar. Maar we hebben eerst samen gegeten en daarna buiten gespeeld op het springkussen en muziek geluisterd. Rond 16:00 waren de andere vrijwilligers klaar en hebben we doei tegen ze gezegd. We hebben nog wat buiten gespeeld totdat ze mij kwamen ophalen. Aangezien ik woensdag al een beetje samen afscheid had genomen met Alicia had ik nu niet echt iets meegebracht. Maar Graeme had alle meiden bij elkaar geroepen om me toch nog een echt afscheid te geven. Het was prachtig. Hij begon eerst zelf zijn dankbaarheid naar mij uit te spreken. Dat ik echt geweldig werk had verricht met de meiden, ze geholpen had waar ik maar kon. En veel zorg had voor Lebo (een meisje dat bijna doof is en het heel zwaar heeft daar). Nadat hij dat had gedaan, hebben zelfs de meiden hun dankbaarheid uitgesproken en dat was echt het mooiste moment. Ze waren me zo dankbaar voor alles wat ik voor ze heb betekend. Zelfs meiden die me soms/vaak gemeen noemde waren blij dat ik er voor ze was. Op het einde gaven ze me allemaal een knuffel en een kus. Het was een onvergetelijke tijd daar. Je maakt zoveel mee met ze en in het begin is het moeilijk om hun vertrouwen te winnen, aangezien ze zoveel hebben meegemaakt in het verleden en soms nog steeds meemaken. Het was voor mij prachtig om te zien dat je daar toch een beetje een deel van kan uitmaken om ze in hun leven weer op het goede pad te krijgen. Het was echt een geweldige tijd die ik daar heb gehad en ik ga het zeker missen!

Zaterdag ben ik dan eindelijk naar Robbeneiland gegaan. Om 11 uur vertrok de boot richting het eiland. Het duurde ongeveer 45 minuten om op het eiland te komen. We waren met ongeveer 200 man daar. Dus we werden opgesplitst in 2 groepen. De eerste groep deed eerst de bustour en daarna de gevangenis en wij gingen eerst naar de gevangenis en daarna de bustour. We kregen een rondleiding door een ex-gevangene. Hij vertelde dat hoe wij nu naar het eiland zijn gekomen, via een open boot, dat dat er in die tijd niet was. Zij kwamen naar het eiland via een gesloten boot en ze zaten in een kist opgesloten. Eenmaal aangekomen op het eiland werden ze genummerd en op "huidskleur" gesorteerd. Je had 3 groepen (donkere mensen, Aziatische mensen en blanke mensen). De groepen bepaalden ook hoe je werd behandeld (bijvoorbeeld donkere mensen kregen stokken in hun billen gestopt en vervuild water bij binnenkomst), wat je te eten kreeg en hoeveel brieven je mocht sturen en of je bezoek kreeg. Deze man mocht 2 brieven per maand sturen en had recht op 1 bezoek van 30 minuten. Nelson Mandela mocht 6 brieven sturen en had recht op 3 bezoeken in de maand. Op een dag hadden ze tegen hem gezegd aanstaande zaterdagochtend om 11 uur komt je vader (zijn naam ben ik vergeten) je bezoeken. Maar het was zaterdagochtend en toen pakten ze hem bij zijn arm en werd hij naar het kantoor gebracht. En werd hem gezegd dat zijn vader 8 keer is neergeschoten en hij dus niet komt. En toen kon hij weer terug naar zijn cel gaan. Op de manier waarop deze man het vertelde merkte je dat het hem nog altijd pijn deed om daar te zijn. Maar ik heb heel veel respect voor hem dat hij daar rondleidingen geeft op de plek waar zijn leven eigenlijk verwoest is. Maar Mandela is daar de grote held en dat vertelde hij ook. Mandela kwam niet binnen in de gevangenis als een leider. De mensen in de gevangenis hebben hem als leider/grootheid gemaakt. We mochten daarom ook in Mandela's cel kijken. Er was niet veel in de cel. Alleen een matje waar hij op sliep omdat bedden niet werden toegestaan, 3 dunne dekens maar Robbeneiland was het erg koud toen - dus de gevangenen hadden het vaak koud - en verder een mini tafeltje met een bord en een wc-emmer. Mandela's cel was in de B-zone en op hun buitenplek had hij een eigen tuintje. Dat was het laatste van de gevangenis. Daarna hebben we een bustour gehad die ons het eiland liet zien. Het zag er echt anders uit dan ik had verwacht. Ik dacht dat het alleen een grote gevangenis was maar er is veel meer op het eiland. Ze hebben zelfs een school en een kerk. Deze hadden ze ook in de tijd van Mandela. Maar tegenwoordig kun je ook wonen op Robbeneiland. Momenteel wonen er ongeveer 200 mensen. Aan het eind hebben we de werkplek van Mandela en de andere gevangenen gezien. Het was een kalkmijn en er werd tegen ze gezegd dat ze er maar 6 maanden zouden werken, maar natuurlijk was dat een leugen. Het duurde veel en veel langer. Ze moesten daar kalksteen winnen maar door het felle licht en de fijne stof die vrijkwam van de witte kalkmijn werden veel gevangenen ziek of kregen ernstige beschadigingen. Mandela heeft een flinke oogbeschadiging opgelopen en is hier later aan geopereerd. Aan het eind van de tour zijn we weer met de boot teruggegaan. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 32 graden, maar op de boot merk je dat niet echt door de wind. Beide keren heb ik voor op het dek gestaan en gekeken naar verschillende dieren in het water. Onderweg ben ik dolfijnen, walwissen en meeuwen tegengekomen. Het was een heerlijke maar zeer indrukwekkende dag! Zondag heb ik het lekker rustig aan gedaan. Het was erg warm dus veel kon je ook niet echt doen. In de morgen heb ik ff in de zon gelegen en 's middags heb ik 3 films gekeken met Kulsum (de moeder). Het was wel gezellig. Daarna heb ik mijn spullen gepakt voor mijn 6 daagse safari. Aangezien mijn wekker om 5 uur ging ben ik redelijk op tijd gaan slapen.

The beginning of a new adverture!
Opstaan was niet echt moeilijk, verbazingwekkend haha. De vader van het gezin heeft me naar Cape Town gereden waar ik werd opgehaald voor mijn safari. De bus was op tijd, dus no African time dit keer. Er zaten al 5 andere mensen en na mij moesten we nog 3 andere mensen ophalen. Nadat iedereen in de bus zat zijn we begonnen aan de trip. Onze eerst echte stop was na 4 uur rijden. Tussendoor hebben we een paar kleine stops gemaakt voor koffie, thee en het toilet. Tijdens het rijden zijn we langs/door een hele hoop wijnvelden gereden en door het plaatsje Montagu. Hier komt al hun tropische en gedroogd fruit vandaan. Ook hebben we een stuk over route 62 gereden. Het is de langste wijnroute van de wereld. Aangekomen bij het plaatsje Oudtshoorn hebben we een wine tasting gehad (ik niet, maar de anderen wel) en een heerlijke lunch. Daarna was het nog 20/30 minuten rijden naar de Cango Caves. Aangekomen bij de caves moesten we wachten op andere mensen zodat de groep groter was om door de caves te lopen. De gide liet ons de route zien die we gingen lopen en welke 4 obstakels we tegen zouden komen. De caves zijn ingedeeld in 3 gedeeltes: een geel, een groen en een rood gedeelde. In het rode deel waren de 4 obstakels. Het gele gedeelte was een open plek waar allemaal delen waren ontstaan. Daar vertelde hij dat de allereerste persoon in de caves een Nederlander was en dat hij alleen maar een olielampje had. Toen deed hij al de lichten uit zodat we ons konden inbeelden hoe hij zich voelde. Het was erg donker met alleen een olielampje. Na wat foto's te hebben gemaakt zijn we richting het groene deel gelopen. Hier vertelde hij ons dat er uit het niets slangen, spinnen, kakkerlakken waren maar dat we vooral niet bang hoefden te zijn. Verder zei hij om ons nog meer af te schrikken dat er 2 jaar geleden iemand was overleden in de caves. Omdat het erg glad is overal, miste hij een stap op de trap en gleed hij uit en kwam op zijn hoofd terecht en overleed ter plekke. Ze hebben een bordje op de trappen gemaakt met de naam, geboortedatum en overlijdingsdatum van de man. Nadat we al die verhalen hadden gehoord gingen we verder naar het 3de deel. Hier waren 4 onderdelen die je moest doen om er door te komen. Bij de eerste moest je bukken. Je moest echt helemaal door je knieën gaan en dan er doorlopen. De 2de was erg smal dus de enige manier was om er zijwaarts doorheen te gaan. Maar je kon je niet echt goed vasthouden en je had misschien maar 5 cm ruimte tussen je lichaam en beide kanten van de caves. De 3de was erg hoog. Het was 4 meter hoog en 40/50 cm breed. En het liep nog schuin. Dus je had niet veel ruimte over anders botste je tegen de stenen van de caves op. Ik was bijna boven en toen kwam ik vast te zitten met mijn knie. Ik moest nog een stap maar ik kon mijn knie niet goed verschuiven omdat er een steen uitstak en niemand kan je helpen omdat het zo smal was. Uiteindelijk heb ik me via mijn armen opgetild en is het me gelukt om eruit te komen. En de 4de moest je naar beneden glijden. Na een paar klims daarna waren we aangekomen bij punt 2 aangezien je onderdeel 1 en 2 twee keer moest doen. Maar het was een goede training voor je armen en benen. Ik ben blij dat ik het heb gedaan want de caves waren prachtig om te zien. Alles komt van de rivier die er vroeger doorheen liep. Die heeft alles uitgegraven. Na de caves zijn we richting ons backpackers hostel gereden en hebben we nog wat gechilled en heerlijke 'braai' gehad. Het was struisvogel, daar stonden ze in die plaatst bekend om. Daarna ben ik gaan douchen en slapen om weer fit te zijn voor de volgende dag.

Dinsdag hebben we onze reis verder vervolgd. Het was ongeveer 1 uur rijden naar onze eerste stop. Het was een shoppingmall waar we 45 minuten de tijd kregen om rond te lopen en om lunch te kopen voor onze picknick bij de waterval. Na de shoppingmall was het ongeveer 20 minuten rijden naar Wilderness waar we gingen kanoenen en de wandeling gingen maken naar de waterval. Omdat onze groep uit 5 vrouwen en 5 mannen bestaat werd er gezegd dat het beter was dat 1 vrouw en 1 man in een kano ging anders is het voor de vrouwen moeilijk om vooruit te komen. Het was ongeveer 45/50 minuten kanoenen naar de plek waar we onze boten neerzetten en gingen lopen. De weg er naartoe was heel open en vol natuur. Ondanks het harde werken van het kanoenen heb ik genoten van het uitzicht. Het enige was, we waren bijna bij die plek en toen zag ik een slang in het water. Dat was niet echt chill maar hij was rustig en deed verder niks. Daarna hebben we een wandeling van 2/3 kilometer gemaakt richting de waterval. Dat mocht je op eigen tempo doen. Dus ik heb het lekker rustig aangedaan en van de natuur genoten. Je hoorde overal vogels fluiten, maar kon ze helaas niet zien. Aangekomen bij de waterval was het prachtig. De waterval was zo mooi en het was een goede plek voor een picknick. Na de picknick hebben we rondgelopen en foto's gemaakt. Er waren mensen aan het zwemmen, maar daar hadden wij geen tijd voor aangezien we moesten teruglopen en terug moesten kanoenen. De terugweg met de kano was zwaarder. Deels omdat je de eerdere activiteiten al had gedaan. Maar ook omdat er meer wind stond. We hebben het gehaald en zijn niet omgeklapt met de kano. Toen iedereen gearriveerd was zijn we naar waterfront in Knysna gegaan. Dat was ongeveer 40 minuten rijden. We kregen daar 1 uur om rond te lopen en te doen wat we wilden. Fiona en ik hebben daar wat rondgelopen en we hebben ons seafood besteld. Het was heerlijk en lekker vers van de zee. Klaar na 1 uur zijn we naar ons backpackers hostel (Afro vibe) gereden. Het hostel lag gelijk naar het strand. Dus na het inchecken zijn we naar het strand gegaan en hebben daar rondgelopen. Rond 19:00 werden we gevraagd om mee te gaan naar de top voor de zonsondergang. Het was ongeveer 10 minuten rijden. Maar de zonsondergang was prachtig. Op het einde kleurde de hele lucht oranje/rood. Het was een van de mooiste zonsondergangen die ik heb ooit heb gezien. Daarna hebben we heerlijk gegeten. Het was weer een braai. Na het eten ben ik langzaam naar bed gegaan om een beetje een goede nachtrust te krijgen voor het grootste avontuur van mijn leven van woensdag, namelijk: BUNGEE JUMPEN!!

Ik heb echt als een engeltje geslapen en na het heerlijk ontbijt hebben we 1,5 uur gereden naar de plek waar 'worlds highest bungy bridge' is. Er waren in totaal maar 4 mensen (3 mannen en ik) van de groep die het wilden doen. De rest is in de tussentijd gaan ziplinen. Aangekomen bij de plek heb ik best wel wat zenuwen in mijn buik. We moesten eerst een formulier invullen en kregen een veiligheidsharnas om waar ze de kabels aan vastmaakten. Veel tijd om echt na te denken was er niet want nog geen 10 minuten later begonnen we aan de wandeling om bij het springpunt te komen. We liepen in de brug met 9 mensen die wilden springen. Daar hadden ze een pad gemaakt waar je kon lopen. Het was aan beide kanten bedekt zodat je niet kon vallen maar je kon wel de weg naar beneden zien. Dat maakte me nog nerveuzer. Eenmaal aangekomen waar je kon springen werd ons verteld hoe je moest springen en in welke volgorde. Ik was als 3e. Gelukkig hadden ze daar een heerlijk sfeer van muziek zodat ik een beetje kon ontspannen. Na de eerste 2 werd ik naar voren geroepen. Ze deden iets om mijn enkels en bonden daar een veiligheidstouw aan vast en bij mijn borst hadden ze een veiligheidshendel gedaan voor de persoon die me kwam ophalen beneden. Twee mannen hebben me naar het punt geholpen en zeiden dat ik iets verder naar voren moest gaan staan. Toen ik goed stond lieten ze me los en telden ze tot 3 en toen moest je springen. Dus tijd om naar beneden te kijken of na te denken wat je eigenlijk aan het doen bent was er niet. Het eerste moment na het springen was echt eng. Maar zodra je eenmaal gesprongen hebt was het zo'n kick en supergaaf dat ik alleen maar heb genoten van het moment en het prachtige uitzicht. Uiteindelijk ben ik 4 keer op en neer gegaan en daarna hang je daar aan een touw te wachten tot iemand je komt halen. Dat was het engste en ergste moment. Omdat ik het gevoel had dat wat ze hadden gedaan om mijn enkels steeds losser ging zitten (maar dat was niet zo, alleen het voelde zo) en alle het bloed stroomt naar je hoofd. Het voelt alsof je daar echt 5 minuten hangt maar in werkelijk is het maar 15 seconden ofzo. Eenmaal boven was het echt zo'n kick van adrenaline die ik eraan heb overgehouden. Het was het beste maar engste wat ik heb gedaan en kan niet wachten tot de skydiving van vrijdag!! We konden op een scherm boven de anderen zien springen. Een man is 2x gesprongen: een keer voorwaarts en een keer achterwaarts. Hij was echt gek! Maar blijkbaar is het record 101 keer in 24 uur en de oudste persoon die het ooit heeft gedaan was 98 jaar. Toen iedereen had gesprongen zijn we dezelfde weg terug gelopen en nu genoot ik meer van het uitzicht op de brug. We kregen allemaal een certificaat en ik heb de foto's gekocht van de jump. Na de lunch zijn we naar garden route national park in Tsitsikamma. Hier hebben we een uur een wandeling gemaakt door een prachtige natuur. Na dat uur zijn we de zipliners gaan ophalen en hebben we 3,5 uur gereden naar onze volgende bestemming addo area. Het was prachtig daar! We hadden een prachtig uitzicht vanuit ons hostel over de natuur daar. Ik zou daar zo willen wonen. Zelfs de mannen van de groep vonden het super mooi! We hebben heerlijk een traditioneel Afrikaans gerecht gehad en daarna heerlijk genoten van het uitzicht en de natuur.

Donderdag was de dag van de dieren en de lange terugreis. In de ochtend werden we om 7:00 opgehaald voor het begin van de safari. Je kon er ook voor kiezen om een zonsopgang-route te doen van 2 uur extra. Maar dat heb ik niet gedaan. Aangekomen bij het park, tegen 7:30, hebben we gezamenlijk ontbeten en zijn we tegen 9:00 vertrokken voor de safari. Het park is 28.000 hectare groot en er zijn meer dan 600 olifanten te zien en ook vele andere dieren. Dus dat belooft wat. Maar dat viel helaas een beetje tegen. We hebben wat springbokken, timons en pumba's, zebra's, hartenbeesten gezien. Verder hebben we nog 2x een hele grote groep olifanten gezien. Dat was wel leuk om naar te kijken. Ze waren bij het grote meer en waren daar aan het spelen met water. Lekker zwemmen en elkaar nat maken. We hebben ook nog wat babyolifanten gezien. Dat was wel schattig. Maar verder viel het wel tegen. Ze hebben er ook leeuwen, luipaarden, hyena's en nog zo veel meer. Ik denk omdat het zo'n groot park is en het best warm was dat ze zich voor ons verschuilden. Eenmaal uit het park zijn we begonnen aan een 5 uur durende terugreis. We gingen eigenlijk langs alle vorige plaatsen en eindigden in Mossel Bay. Ondanks de lange terugreis hebben we het heel gezellig gehad in de bus. We draaiden muziek en hebben veel gelachen. Het is echt een geweldige groep. ’s-Avonds zijn we met z'n allen gaan uiteten. We hebben ongeveer 1,5 uur op ons eten moeten wachten maar toen het eraan kwam was het wel lekker. Na het eten hebben we nog wat gedronken met z'n allen en tafelvoetbal gespeeld. Daarna ben ik naar bed gegaan om een beetje uitgerust te zijn voor mijn 2e grote avontuur namelijk: SKYDIVEN!

Na het ontbijt kreeg ik toch wel een beetje gezonde spanning. We moesten wachten tot 3 jongens van de groep werden opgehaald voor de sandboarding. Daarna zijn we vertrokken naar het vliegveld waar ik ging skydiven. Ik was de enige van de groep die het ging doen. Eenmaal daar aangekomen waren de spanningen weg. Na het invullen van wat formulieren en wat uitleg wat je moest doen, hebben ze me klaargemaakt voor mijn sprong van 10.000 feet. Ik kreeg een jumpsuite en een veiligheidsharnas aan. De instructeur had de parachute en ook een jumpsuite en een veiligheidsharnas om aan die aan mij vast te maken. Aangezien het ook een opleiding is waar wij springen waren er ook een leerling en een leraar daar die ook sprongen. Het vliegtuig was een klein vliegtuig en het duurde ongeveer 30 minuten voordat we op 10.000 feet waren. Je had uitzicht over de oceaan, bergen en het land. Het was prachtig! En daar ga je dan. Ik kreeg een bril op ter bescherming van mijn ogen en ik werd aan de instructeur vastgemaakt. Toen we op 10.000 feet waren moest ik mijn benen uit het vliegtuig hangen en dan naar achteren leunen. En voor je het wist hing je in de lucht en ben je bezig met een vrije val. Tijdens de vrije val heb ik blijkbaar een backflip gemaakt (dit heeft hij me later verteld) het duurde ongeveer 5 à 10 seconde en toen was de parachute er. Het uitzicht was nog mooier en ik heb er echt van genoten. Nadat hij de parachute had uitgehaald hing je letterlijk recht boven alles. Daarna heeft hij nog wat bewegingen naar links en rechts gemaakt voordat we aan de afdaling begonnen. Dat vond ik het moeilijkste omdat je dan je knieën moest optrekken en dan vooruit moest steken. Maar door de wind was dat nog niet zo makkelijk. Maar de landing was goed dus daar was ik blij mee. Het was echt een geweldige ervaring. Maar voor mijn zat er meer adrenaline in de bungee jump dan in de skydiving, omdat je het daar helemaal zelf moet doen en hier was het meer genieten van het uitzicht. Maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Nadat ik de video en de foto's heb gekregen zijn we weer terug naar de groep gegaan. Ze waren allemaal benieuwd hoe het was en waren benieuwd naar de video. ’s-Middags hebben we een paar uur op het strand gechilled en daarna zijn we richting Agulhas gereden. Het was ongeveer 3 uur rijden. We zijn daar naar het meest zuidelijke punt van Afrika gegaan waar de Indiase en Atlantische Oceaan elkaar ontmoeten. Ons backpackers hostel was er 10 minuten vandaan. Aangekomen daar hebben we ons klaargemaakt voor het diner. Aangezien het Edward’s verjaardag zaterdag was, hadden we hem een pre-birthday avond gegeven. We hadden de tafel versierd met ballonen en hebben er een gezellige avond van gemaakt. Dit was ook onze laatste avond samen. We zijn tot ongeveer 11 uur in de bar gebleven. Hebben was spelletjes gedaan, de mannequin challenge en hebben veel gelachen en gepraat. Na 11 uur zijn we met z'n allen richting het strand gegaan en hebben daar naar de sterren gekeken. Iemand kwam op het idee om schaduw foto's te maken en daarna was het alleen maar lachen omdat sommige foto's echt niet konden. Maar het was een heerlijke avond en de perfecte afsluiting van een prachtige week.

Zaterdag zijn we richting Cape Town gereden. In de ochtend hebben we nog gechilled op het strand en zijn we naar Betties Bay waar we naar pinguïns hebben gekeken. Rochelle (de guide) had voor Edward een taartje met kaarsjes gekocht. Toen hij bij de bus kwam, hebben we voor hem gezongen. Vanuit Betties Bay was het 2 uur rijden richting Cape Town waar we iedereen hebben afgezet. Die terugreis was echt geweldig. We hadden zoveel fun! Maar helaas komt alleen aan alles een einde. We hadden bijna iedereen afgezet en doei gezegd toen ze mij bij mijn host familie afzetten. Het was echt een geweldige week en onze groep was fantastisch!! Het was de perfecte afsluiting van 14 geweldige weken en ik ga de groep wel missen! En iedereen die ik heb ontmoet op mijn trip.