Van Hikkaduwa tot the Lion Rock!

Daar zitten Denise en ik dan, op naar een nieuw avontuur. We zitten namelijk in de lokale bus van Colombo naar Hikkaduwa. De sfeer was goed, lekkere Sri Lankaanse muziek op de achtergrond en we hebben allemaal nieuwe delen van Colombo gezien tijdens de busrit. In het begin was het nog niet druk, maar naar maten de rit vorderde werd het steeds drukker. Mensen sprongen in en uit de bus en op den duur was de hele bus vol. Mensen stonden geplet in het gangpad en waar we in Nederland zouden zeggen dat de bus vol is. Kwamen er hier juist steeds meer mensen bij. De rit zou eigenlijk maar 2 uur duren. Dus toen die voorbij waren gingen we maar eens vragen hoe lang het nog duurde. Omdat je nergens echt kon zien waar je was en we waren er nog niet langs dat wisten we zeker. Maar ga in een lokale bus eens iemand zoeken die goed Engels kan. Uiteindelijk vonden we een mevrouw die ons begreep. Zij vertelde dat het nog 3 stops zou zijn en dat het 40 minuten zou duren. Wij keken elkaar even aan en keken toen naar de tijd. Volgens haar zouden we er dan rond 7 uur moeten zijn. Iets erna ging die vrouw uit de bus en wensten ons veel plezier en succes. Toen was het iets na 7 en het was al donker dus konden we echt helemaal niks meer zien. De bus was al vaker gestopt ondertussen maar nog niet bij Hikkaduwa. Wat bleek nu dat we pas 1 grote stop hadden gehad (en veel kleine stops) en dat Hikkaduwa nog 2 stops verder was. En dat zou volgens andere mensen nog ongeveer 40 minuten duren. Denise en ik keken elkaar echt aan van volgens mij klopt hier niks van. We moesten ze maar vertrouwen omdat we wisten dat we er nog niet voorbij waren. Buiten kon ik soms als er licht branden zien waar we waren en Hikkaduwa was nog niet voorbij gekomen. Toen het eindelijke rustiger was zijn we naar voren gelopen en hebben we het aan de chauffeur gevraagd. Die zei "ik zeg wel wanneer we er zijn (+/- 20 min)". Uiteindelijk na een reis van bijna 4 uur met de bus zijn we aangekomen in Hikkaduwa. Het was donker en we moesten nog inchecken en nog eten. Omdat we niet wisten waar we heen moesten, vroegen we een tuk tuk driver of die ons wilde brengen naar het hotel. Maar die man zei dat het zo dichtbij was dat hij het ons had uitgelegd. Het was iets verder dan wat hij vertelde maar we hebben het gevonden. Het inchecken ging vrij snel alleen moesten ze onze kamer nog in orde maken. Toen dat was gebeurt, hebben we de spullen op de kamer gelegd en zijn we begonnen aan een nieuw avontuur: namelijk wat te eten vinden in een stad die donker is en die je niet kent. In ons hotel konden we blijkbaar niks meer te eten krijgen, dat hadden we al gevraagd. Maar die man van het hotel had uitgelegd waar we wat te eten konden krijgen. Uiteindelijk zijn we maar bij een pizza restaurant even snel iets gaan eten. Terug bij het hotel waren we beide uitgeteld na deze dag. 

Vrijdag waren we naar het strand gegaan en hebben wat gezwommen in de zee. Het was heerlijk weer en Hikkaduwa is een groot strand. We zijn op verschillende plekken geweest. 'S middags zijn we naar "Sea Turtle Hatchery & Rescue Center" geweest. Het was kleiner dan we dachten, maar wel leuk. We hebben een rondleiding gekregen en ze hebben over elke schildpad iets verteld (waren maar 7 bakken haha). Ze hadden ook baby schildpadjes van 1 week oud en deze gingen binnenkort de zee op. Deze hebben we ook mogen vasthouden. Heel apart gevoel! Erna zijn we naar het Tsunami museum geweest en hier hebben we ook wat rondgelopen. 'S avond hebben we lekker aan de zee gegeten.

Zaterdag was het weer wat minder, maar we hadden besloten om vroeg op te staan om te gaan snorkelen. Weer een nieuwe ervaring. In het begin was ik steeds bang dat ik niet genoeg lucht zou krijgen, maar uiteindelijk ging het goed. Het was super mooi onderwater met al die verschillende vissen. Toen we klaar waren hadden we besloten om met de trein terug te gaan. Dat zou ook 2 uur duren en was waarschijnlijk beter dachten we. We hadden een kaartje 160 roepie (1 euro)  gekocht voor 2e klas (je had ook een 3de klas, maar daar kochten veel locals de kaartjes voor omdat dat nog goedkoper was) in de hoop dat we konden zitten. Maar toen de trein aankwam wisten we al dat dat niet ging lukken. Na ongeveer 40/50 minuten in de overvolle trein gestaan te hebben, kwamen er wat plaatsten vrij en konden we de rest van de reis zitten. De treinreis was voor mijn gevoel beter dan de bus, maar anders dan ik gewend ben. De trein wiebelde super erg en maakte steeds van die schokken, waardoor je naar voor en achter werd geduwd. Het duurde inderdaad 2 uur en hebben erna de tuk tuk naar huis gepakt. Zaterdagavond hebben Denise en ik onze laatste avond samen gezellig afgesloten met de film "the millers" en ijs. Dat was erg gezellig!! 

Zondag was een beetje een zware dag. In de ochtend hebben we afscheid genomen van Denise (zij gaat nog 2 weken naar een andere plaats en project, wat ik ook eigenlijk had geboekt maar blijkbaar voor mij niet doorging. Daar kwam ik ook pas achter in mijn eerste week). Erna voelde ik me niet zo goed. Ik begon opeens te huilen en toen kwam eigenlijk alles van de afgelopen weken eruit: Hoe erg het leven voor de lokale mensen is, hoe ze de kinderen behandelen, dat is eigenlijk nog best lang is voor ik weer huis ben. Ik had op dat moment gewoon even wat tijd voor mezelf nodig. Maar na een tijdje ging het weer beter en ben ik nog altijd blij dat ik deze mogelijk heb gekregen en met beide handen heb aangepakt. 

Het weekend van de andere 3 overgebleven meiden was niet zo goed bevallen. Waren van allerlei dingen gebeurt die niet leuk waren en dat merkte je gelijk aan de sfeer in het huis. Zondagavond was het dan ook een super kille sfeer toen iedereen weer thuis was. Maandag ging het helemaal mis, omdat 2 ervan samen met mij op een project zitten. 1 van die 2 is thuis gebleven omdat ze niet goed had geslapen en moest bijkomen van wat er allemaal was gebeurt. En die andere is na ongeveer 1,5 uur "ziek" naar huis gegaan. Dus daar sta je dan in je eentje met 27 kinderen. Dat was wel even zwaar. We hebben toen nog maar even wat gespeeld en erna moest ik ze helpen met eten. Eindelijk was het gewoon niet te toen. Ik zat 4 kinderen te gelijk te helpen met eten en achter mij waren er al kinderen klaar met eten en waren geluid aan het maken om mijn aandacht te krijgen. Toen iedereen klaar was met eten moesten ze gaan slapen. Maar ga jij maar eens 27 kinderen in je eentje in slaap krijgen. Een woord: ONMOGELIJK!! Na tijdje kreeg ik voor 10 minuten hulp van Evita (andere vrijwilligster die op het project Women Empowerment zit) maar toen ik weg ging waren nog niet alle kinderen aan het slapen. Daar baalde ik wel van, maar ik mocht niet langer blijven.

Dinsdag ging het iets beter. We waren nu met z'n 2e, eentje was nog steeds thuis. Elke dag moeten we een soort van lesvoorbereiding doen. Dinsdag hadden we besloten om armbandjes te gaan maken. Je had die kinderen hun gezichten moeten zien toen ze het begrepen. Ze vonden het super leuk en wilde er allemaal eentje. Toen voelde voor mij deze dag wel al geslaagd. Gewoon de manier waarop ze reageerde super leuk en dat ze blij zijn met eigenlijk zo iets kleins. Om 11:30 komen de andere kinderen die naar school gaan erbij. Daar zit een meisje bij: Kavisha dat altijd zodra ze binnen komt naar me toe komt rennen en me een knuffel geeft (soms een kus erbij) en op schoot komt zitten. Ze is echt een schatje! Zou haar zo mee naar huis willen nemen.

Woensdag was onze eerste lange dag (7:45 - 16:00). Eerst de 'day care' en erna hebben we Engelse les gegeven aan oudere kinderen. Dit doen we nu elke woensdag en donderdag middag. Het les geven vond ik opzicht wel leuk, omdat het heel anders is dan de day care. Alleen voor mijn gevoel is de tijd te kort voor de kinderen om alles te kunnen begrijpen. Want ze kregen oefeningen en die moesten ze maken. Zonder echt uitleg erbij. Sommige maakte nog veel schrijffouten en dan verbeterde we die, maar verder werd er dan niks uitgelegd omdat daar geen tijd voor was. Het niveau verschil is gewoon te groot om het op deze manier te doen. Dus ik ga voorstellen om de groep op te splitsen waardoor je met niveaus kan werken en de kinderen die het echt moeilijk vinden beter kan helpen. Dan kan je de kinderen ook meer aandacht geven.

Donderdag hebben we op de Day Care vlinders gemaakt. We hadden wc-rollen gespaard en deze mochten ze met waterverf beschilderd. Daarna hebben we vleugels voor ze geknipt. Deze hebben ze ingekleurd en hebben we voor ze opgeplakt. Het zag er leuk uit en ze hebben zich er enorm mee geamuseerd.

Vrijdag na het werken hebben Evita, Lesley en ik onze spullen gepakt en zijn we gaan Sirigiya (6 uur) gereden. Het verkeer in Sri Lanka is echt niet normaal. Het verbaasd me echt dat ik maar 1 ongeluk heb gezien sinds ik hier ben. Wat in Nederland bijvoorbeeld een eenrichtingsweg zou zijn, rijden ze hier van beide richtingen. Ze halen elkaar ook echt super vaak in (vooral op momenten dat het eigenkijk niet kan) en je hoort heel vaak dat ze toeteren op elkaar. Waarop wij denken waarom doe je dat haha. Onze chauffeur was echt een chagrijnige man (nog zacht uitgedrukt) en als we iets willen moeten we het zelf vragen, maar dan nog deed die er moeilijk over. Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen in ons hostel. Het was inmiddels al donker dus konden niks meer van de omgeving zien. Ook hadden we nog niks gegeten (20:45u) en omdat ons hostel afgezonderd lag waren we een beetje verplicht om daar te eten. We konden kiezen uit droge noodles of droge rijst met een eitje erbij. Ik zal je zeggen het was echt niet lekker en toen we de rekening de dag erna zag vond ik het een beetje schandalig wat ze er voor vroegen. Het bed was redelijk. Toen we wakker werden hebben we ons klaargemaakt en ontbeten (wat ook tegenviel). Het uitzicht was dan wel weer goed. We keken in de verte uit op de Lion Rock. Persoonlijk vind ik dat we een beetje afgezet zijn door de organisatie. Ze hebben er veel te veel geld voor gevraagd voor het gene wat we hebben gekregen. Hier ga ik zaterdag als we terug zijn wel iets van zeggen. Ik vind het echt niet kunnen.

Na het ontbijt zijn we met de auto richting de Lion Rock gereden om deze te beklimmen. Het was echt prachtig daar!! Je moet er wel meer dan 1200 trappen voor oplopen, maar het is het meer dan waard. Je loopt langs de rots naar boven wat al heel mooi is. En dan kom je boven en daar heb je een prachtig uitzicht over Sri Lanka. Hier hebben we een tijdje rondgelopen en van het uitzicht genoten. Het was heerlijk om even tot rust te komen na zo'n aparte week. Maarja aan alles komt een einde en dan moest je ook weer de treden terug lopen. Heerlijk om weer eens iets van sportiviteit te beleven.  

Daarna zijn we naar de Gouden Tempel gegaan. Hier moesten we ook een hele berg beklimmen. Dit vind ik wat minder leuk omdat het vol in de zon was. Dus het was eigenlijk iets te warm. En de tempel was niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Dat was echt balen! Hierna zijn we nog naar een tempel gegaan en deze was wel bijzonder. Hierna zijn we weer terug gegaan naar Colombo. Zondag ben ik 7 kilometer gaan rennen en dat voelde wel weer goed om te doen.

Al met al een aparte week. Er zijn genoeg minder leuke dingen gebeurt maar ook genoeg mooie dingen!

Veel liefst en groetjes vanuit het zonnige Sri Lanka!! 

Ps. Sorry voor het lange verhaal!